Getest op corona

Deze week was het dan zo ver. Ik ben getest op corona. Je voelt je niet ziek, maar toch wel enigszins bezwaard, als je met een schorre stem met mensen in contact komt. Na online een korte vragenlijst te hebben ingevuld, kreeg ik de keuze. Of vandaag meteen een test in Valkenswaard of een dag later een afspraak bij mij om de hoek. Er van uitgaande dat mijn potentiële coronagehalte sterk genoeg is om een dag te wachten, heb ik gekozen voor de laatste optie. Een dag later was het zo ver. Op een verlaten parkeerterrein van zwembad de Tongelreep, dat de gemeente Eindhoven met een vooruitziende blik al jaren geleden heeft gesloten, moest ik me om 10 uur melden. 

Ik had de beelden van tv nog goed voor ogen. Dus ik verwachtte mijn auto te manoeuvreren tussen de dokters in maanpakken. Ik zou het raam van mijn auto op een klein kiertje zetten, zodat de maanpakdokter net genoeg ruimte had om de test af te nemen. Maar niets was minder waar. Eenmaal aangekomen, kon ik mijn auto gewoon parkeren. Voorzichtig sloot ik aan bij het handjevol mensen dat stond te wachten. Het eerste loket, a la bestelpaal van de McDonalds, ging open en ik kreeg een folder in mijn handen gedrukt met de mededeling dat ik binnen mijn legitimatie kon laten zien. 

Het testgebouwtje had iets mysterieus. Er gingen wel ‘patiënten’ naar binnen, maar je zag niemand meer naar buiten komen. Dit ritueel herhaalde zich een paar keer. Deur open. Patiënt naar binnen. Deur dicht. Foetsie. Op een gegeven moment was de wachtrij verorberd door het testgebouw en stond ik voor de deur, gewapend met mijn afspraakbevestiging en legitimatie.

Het was mijn beurt. De deur werd geopend en ik mocht naar binnen. Ik was niet alleen, want het was een duo-testruimte. Mijn voorganger in de rij zat met open mond in de ene stoel en ik werd naar een stoel verderop gedirigeerd. Ik wilde met mijn legitimatie nog even afgeven bij een mevrouw die achter de computer de registratie bijhield, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. Toch even het dringende verzoek om de stoel te gaan zitten en niks te doen zonder instructie om het te doen. 

Mijn legitimatie werd zeer voorzichtig overgenomen en op mijn telefoon liet ik mijn afspraakbevestiging zien. “We hebben de barcode nodig.” De barcode? Mijn mail had helemaal geen barcode! Oh, nee ze zag het al. Ik had GMail, daar kwam de barcode niet goed door. De mevrouw van de administratie kon mijn afspraak dus niet scannen, maar moest handmatig e.e.a. invoeren. Op dat moment was ik al scherp en zou ik de uitslag sowieso op zijn Trumps aanvechten, mocht deze positief zijn. Of negatief voor mij. 

Administratie voltooid, de test kon beginnen. Eerst de keeltest, waar ik me vooraf niet druk om heb gemaakt. Ik keek alleen een beetje op tegen de neustest. Het wattenstaafje ging in mijn keel. En die ging toch een beetje dieper dan verwacht. Ook nam deze mevrouw alle tijd om op deze plek als een volleerd curlinger driftig op en neer te poetsen. Nog nauwelijks bijgekomen, was mijn neus aan de beurt. Naast het feit dat ik had verwacht dat dit wattenstaafje verticaal mijn neus in zou gaan en niet horizontaal, viel dat alles mee. Ik was alleen maar bezig om mijn aanstormende hoestbui op te houden. Op de achtergrond hoorde ik nog zeggen dat “dit niet het leukste onderdeel van de dag is” terwijl ik de verborgen uitgang opzocht. Eenmaal buiten vluchtte ik mijn veilige auto in, waarna ik mijn hoest de vrije loop liet. 

Eenmaal thuis begint de volgende fase, het wachten op de uitslag. Je voelt je (inmiddels) weer kiplekker, maar toch word je aangekeken alsof je laatste dag geteld heeft. Het is een beetje een omgekeerde werkelijkheid. Normaal ga ik alleen naar de dokter als ik denk dat het echt helemaal fout is en dat blijkt dan al nooit zo te zijn. Nu voel ik me prima, maar mag ik buiten met niemand in aanraking komen. 

Je weet niet wanneer de uitslag precies komt, maar bij elke email kijk je toch even snel of er iets bekend is. Ze gaven aan dat deze ook in je SPAM-folder terecht kan komen en omdat ze bij de test GMail blijkbaar niet hadden meegenomen, heb ik dus ook nog nooit zo vaak mijn SPAM gecheckt. Toen de mail met ‘Testuitslag’ binnenkwam, ging mijn hart toch wat sneller kloppen. Snel opende ik de mail, maar helaas geen directe uitsluiting. Ik kon de uitslag op een website opvragen, maar het kon nog 15 minuten duren voordat deze zichtbaar was. 

Gelukkig was de uitslag negatief, dus kan ik mijn normale leven weer oppakken. Gewoon thuis, net als de voorgaande 8 maanden quarantaine. Maar ik heb nu wel op papier staan dat ik negatief ben. Dus sorry mensen, daar kan ik echt niks aan doen.

Roel van den Heuvel - 6 november 2020